miércoles, 28 de diciembre de 2016

AÑO 2016 RESUMEN





Tiempos de fiestas, de acabar otro año, y reflexionar. Bonita costumbre de cada año. Casi es la excusa que necesitaba para volver por aqui. Cuando alguien se abandona, lo hace de por todo, y esto era una muy bonita costumbre que parece que no llego a volver a enganchar. Por supuesto que me hecho de menos, esos ratitos que me pasaba por aqui soltando todo aquello que parecia sobrarme dentro de mi. No es que no haya ahora momentos que me sobren en mi vida, simplemente es que ésta es tan milimétricamente controlada que he dejado una de mis prioridades personales para ocupar su tiempo en descansar, o en preocuparme de que todo lo demás estuviera en su orden.
Este año que finaliza y que ya voy analizando para darle su visto bueno, ha sido poco soluble. Y que esto de hacernos mayores, ya de pequeña es algo que nunca he sabido llevar bien. 
Es una de esas THINGS que yo no puedo controlar ni evitar. 
Así como tampoco el sentirme más a gusto en casa, cada día más, apetecerme estar en casa, sola, haciendo todo o no haciendo nada, dependiendo de mi estado de ánimo. preocupándome por lo que me da cobijo, haciendo mis ñapas, olvidándome del mundo, de mi pueblo, no necesitando nada más que mi espacio, ese que el trabajo y la escuela no me permite tener. 
Una rutina que empieza a cansarme ya. Ya tengo enfocado otro sistema de vida, que no se si será mejor pero que necesito que me aporte sensaciones nuevas a mi vida, y me coloquen, con ganas de conocer, aprender, cambiar costumbres. A la vez que me apetece, me acojona, pues ahora soy mi propia jefa, y yo me organizo mi trabajo, a pesar de que a veces tengo que trabajar algun domingo y por supuesto todos los festivos que no sean domingo. No se, cuando alguien ya enfoca hacia otro camino, parece que ya no hay vuelta atras.
Mi centro de trabajo actual.

Aqui queda claro mis prioridades hoy en dia. Mis estudios y mi perra. Una perrilla que por fin se ha hecho adulta, y ahora es cuando me encanta, ella y su dulzura, ella y su delicadeza, ella y su inteligencia, ella y su todo. Al final, hemos compenetrado y no se quien puede estar más sin la otra. La quiero, sin duda, Sellinita. Es la segunda dueña de la casa. 

Volviendo la vista atras, me doy cuenta de que este ha sido un año bastante duro para mí, a pesar de que las alegrías que he tenido han sido muy intensas, aunque han sido más bien pocas. Han habido circunstancias que me lo han hecho pasar rotundamente mal, y por ello me he volcado aun mas en mi, y en no necesitar de nadie para seguir adelante. Más autonoma si se puede. 

Como eso que le encanta a la vida. REIR. si, en mayúsculas porque la admiro. Más no se puede. A principios de año empecé una relación que se olía muy bonita, con un chico muy limpio y buena persona. Cerca de creer que yo pudiera tener todos los problemas por los años que llevo viviendo sola  y que me costaria volver a empezar en pareja, me dí cuenta de que hay muchos más motivos por los que preocuparse y no por la privacidad de la libertad. Me sentí realmente aliviada de ver que no fallé yo. Un intento de relación que duró menos de 2 meses, y que se llevó consigo una amistad cargada de inocencia para convertirse en una nueva amistad cargada de rencores, por mi parte, por supuesto. 
Por más que entregué,, nunca fue suficiente y decidí que lo poco que tenia por entregar prefería regalarmelo a mi, y seguir adelante con uno de los placeres que mas me costó saborear en su dia, la libertad.
Ahí es donde la vida se empezaba a descojonar. Nunca he sabido que intención tenía con ello pero como ya estoy acostumbrada a levantarme y a decirle ole tu!.... pues nada, palante y a continuar con la proxima que venga.
Luego vino una gran alegría. La mejor del año diría yo. COLD PLAY, con mi prima Cristina. Me impresionó tanto que aún hoy siento que eso me llenó tanto de vida, y sentí que aunque fuera breve, solo por esos momentos cargados de vida, luz y color, valia TODO la pena. Necesitamos de esas sensaciones para sentirnos vivos, sin duda. La vida me dio un respiro de aire fresco. también me regaló un zumo de naranja bien rico, regalandome la oportunidad de ir a la plaza de toros de Valencia a ver a Bunburi, y escuchar en directo esa mágica CHISPA ADECUADA. lo disfruté por supuesto.

Luego me he pasado el vernao dando clases a Claudia de contabilidad, y así repasaba yo también y ahora veo que me ha ido muy bien, porque voy fresquita a clase de contabilidad. Este verano no es de recordarlo. Estar resentida con alguien a quien no puedes querer más, no es agradable. Asi que... nos colocamos en Octubre, donde me fui con una gran maestro de la musica y de la felicidad con piernas, toni de Euromoda. Nos aventuramos en conocernos un poco más yéndonos al concierto exclusivo de The Cure. Concierto que me gustó a pesar de que durante más de 2,5 hrs no me conocí ni una canción. Pero valió la pena. por supuesto. Toni es una gran persona, y mejor amigo. me alegro mucho de haber hecho sinceramente este viaje con él. Espero repetir alguno más. Mi amigo de los conciertos.

Luego ya metida de nuevo en el segundo curso del grado superior, nos han dado una caña de Dios, demasiados números para una cabeza que no sale de sumar y restar. A trancas,barrancas, sacrificios y mucha voluntad, llegamos al final del primer trimestre, con unos resultados que no pueden ser más satisfactorios. solo suspendí y con mucho orgullo Matemáticas, porque es que no me entero de nada. No llegué al uno de nota. Previamente ya me disculpé con el profesor, que lamentaba mucho no por mi sino por él, faltarle en este examen. Asi que bueno,,, a ver como lo haré para sacarme mates.

Hoy, dia 28 de diciembre lo que me ha llevado a escribir, ha sido la desgana de ver como se está yendo tanta gente al cielo de los eternos. Mi gran jefe Toni Pascual.
Que ni se que decir de la pena que me causó tal noticia. Desde aqui solo quiero decirle que gracias a su nefasta suerte, me he dado cuenta que de verdad solo estamos de paso y que nos vamos solos. que no somos nada, y que él mientras vivió me dí cuenta de que para mi era un gran pilar. De que era un amigo con el que yo más de una vez conté para salvarme el culo por temas laborales, y que no me bastará una vida para agradecerselo. De las risas que he tenido con él, de que fue el mejor jefe que tendré jamás en la vida, a pesar de sus rarezas que a mi personalmente me daban risa. Me encantaba el ingenio que tenía para orientar o enfocar sus ideas para llevarlas al punto que a él le interesaba. 
INCISO:
"Toni, tu no hi eres, pero quan vaig arrivar a pompas a vore es teu cos, vaig anar directa a nes teu pare, que seia, i vaig mira cap es teu cos, i te vaig dir fort que aixó no se feia, que estava molt enfadada en tu. No em vaig desferrar en cap moment de sa teua familia. Me varen cambiar un examen per poderlo fer a les 3 en volta de les 4 per poder venir a sa teua misa, et dedic sa nota, sa segona millor de sa clase, dumés va ser un 6.60 pero es que ningú va sebre pujar de 5. i tenguen en compte que jo venia de pompas de estar amb es teus, crec que está mes que be. Despues vaig partir corregent, en acabar es examen, cap a vila, a sa teua misa. Em vaig sentir molt aferrada a sa teua vida, em coneixia molta gent, Crec que vaig formar part de sa histori de sa teua vida, i en estic molt orgullosa, pues tu també ho sirás sempre en que no hi siguis, una gran part de sa meua vida, pues molta de sa meua tranquilitat laboral te la dec a tu. ara vore com ho faig. tu que estiràs per la india... ves fen capadetes i controla es panorama. Si trobes a na Cati, digali que en vicent sa tornat a casar... se quedará loca. casi tan com mi vaig quedar jo. a vore que te diu. Digali que pocs dies pasen sense que pensi amb ella, i sa gran sort que vaig tenir de estar amb ella tan de temps. 
Toni, alli on estiguis, esper que lo que has viscut et serveixi per ser més feliss si pots alli on estas ara. No pensis que aixó se acaba aquí, te buscaré i tornarem a riure, alla dalt o per on deu ens coloqui. A jo també me cremarán Toni, pero en volta de anar a la India, me durán ses cendres al empire State i volaré com mai ho faré. Lliure com lo que siré gran part de la meua vida. Testim vale Toni?... En Alvaro també. A tope Toni!!!"

Y así ha ido el año, con muertes que te dejan más descolocada que todo. Y nos toca seguir adelante, pero ya vas con otros pies, ya vas oliéndola cada vez más cerca, y aunque el miedo te corroe, sabes que por mucho que corras, ella, te va a dar una vida de ventaja, asi que... de donde no lo se, pero debemos buscar aquellos impulsos que nos llevan hacia adelante, llamemosle Cold play.

A todas esas personas que me rodean, que viven de cerca mi dia a dia, que creen conocerme, decirles que los 40 yo no los quise nunca. Que yo me quería pasar el resto de mi vida en los 30, porque tenían sentido, tenian luz, tenian vida. 
Quizás no he enfocado aún, pero la verdad es que es gris, sin forma, han llegado sin darme cuenta, me toca vivirlos y no se como. Seguiré avanzando, buscando esos momentos Cold play, para que me de cuenta que aunque sea mas mayor cada día sigo teniendo la misma fe que tenía cuando me enamoré perdidamente del que aún hoy es y siempre será el puto gran cabron amor de mi vida. Es lo que hubo, lo que hay, y la vida Dios dirá.

Y desde un rinconcito de Najpearl, rodeada de mi luz, de mi vida, y de mi autodidacta felicidad, con mi música, mis libros, mis pasiones, mis padres y mis hermanos que son lo único por lo que voy a luchar en mi vida por mantenerme firme y sonriente, siempre vuestra y con Alvaro Pearl a mi lado, Najwa.

PD: Alvaro, testim, t´anyor i sempre sirás la definició exacta de que la vida no es perfecta. Tu ets lo mes prop a jo.